Ben de bir sevdaya düştüm. Nasıl oldu da içimden kedi sahiplenmek geldi bilemiyorum ama kendimi internette kedi cinslerine bakarken buldum. Cinslerin karakterlerini, özelliklerini okuyordum ki o da ne? Gri renkli, şebek suratlı, kehribar rengi gözleriyle bana bakıyor. İlk görüşte aşk bu olsa gerekti. Birde yavrularına bakayım dedim bakmaz olaydım. Elimi monitöre sokup içinden bir kaçını çekip alasım geldi hemen. Artık bu işin dönüşü yoktu belli ki. Ok yaydan çıkmıştı bir defa. Önce ev ahalisini ikna ettim. Fotoğrafları gösterdikten sonra çok zorlanmadım. Sonrasında nasıl sahiplenebilirim araştırmaya başladım.
Sahiplenme şekli çok önemliymiş onu öğrendim bu araştırmam sırasında. Bu konudaki edindiğim bilgileri sizlerle de paylaşmak istiyorum. Bu bölüm biraz bilgi amaçlı olacak ki sakın bir hataya düşmeyesiniz.
En önemli kural kesinlikle petshoplardan yavru almamak gerekiyormuş. Doğan yavruları hemen annesinden ayırıp vitrinlere koyuyorlarmış. Annesinden çok erken ayrılan yavrular kolay hastalanıyormuş. Yavrular ilk iki ayı anneleriyle geçirip anne sütüyle beslenmeleri gerekliymiş. Zaten petshop diye bir oluşum neden var hiç anlayabilmiş değilim. İşini hakkıyla yapanlar varsa bile siz siz olun önünden dahi geçmeyin. Kısacası kahrolsun petshoplar.
Tabi tek bulunacak yer petshoplar değildi. Güvenilir yetiştiriciler olduğunu öğrendim. Evet, bu işin ticaretini yapıyorlar ancak hayvanlara gereken ilgiyi alakayı da gösteriyorlar. İyi mamalarla besliyorlar yavruları, anneye babaya iyi bakıyorlar, aşıları falan eksik olmuyor. Birçoğu bundan keyif alıyor. Sonuç olarak sokaktan kedi almayacaksanız ve cins bir kedi istiyorsanız yetiştirenin de hakkını bir şekilde ödemeniz gerekli. Bazı "hayvan sever" arkadaşlar "asla para vermem, sokakta bir sürü kedi var" dese bile, bir hayvanın sorumluluğunu alan ve hakkıyla ona bakan herkese saygı duyuyorum. Aynı saygıyı da bekliyorum. Tabi ki gidip bir pet alıp iki ay sonra onu sokağa salan ya da geri veren insanları da buradan kınıyorum. Allah onları bildiği gibi yapsın.
Sonuç olarak aradığım kriterlere uygun (sağlıklı, anne babsıyla 2 ayını tamamlamış) yavruyu bir kişide buldum ve görmeye gittim. Boncuk boncuk gözleri ile bana ilk baktığında, kucağıma ilk aldığımda zaten onu bir daha bırakamayacağımı anlamıştım. Yetiştirici arkadaş ne kadar para istese verebilecek durumdaydım. Sanki biraz önce eşim doğum yapmıştı da doktor yavrumuzu elime vermişti. Eminim ki çocuk çok çok farklı bir duygu ve karşılaştırılamaz, ama benim bahsettiğim bu duyguyu bilenler beni hemen anlayacaklardır. Araba ile hızlıca veterinere gidip ilk aşılarını yaptırıp eve getirdim. İlk gün biraz yabancıladı, biz de yabancıladık onu. Ne yapacağımızı da pek bilemedik. Sonra yavaş yavaş alıştı, biz de ona alıştık. Yavaş yavaş sırnaştı, eh biz de ona sırnaştık. Sonrası ise çok hızlı gelişti. Bir baktık ki kucağımızda, sırtımızda hatta yatağımızın baş ucunda mırrrr mırrrrr ve mırrrr.
Uzun lafın kısası, kedimin ismi Hera. Yaklaşık 3 aydır kendisi bizim evin bir üyesi. Hem de evin en şaşkın, en komik, en panik ve en sevilen üyesi. İlk geldiği günden beri evimize getirdiği en büyük fark ise "Neşe". Bizi gülümsetecek şeyler yapıyor ve hiç kızdırmıyor. Ne koltukları yoldu, ne ağladı sızlandı, ne de tüyünü döktü. Tek istediği sevgi ve ilgi, o da çok değil, bazı bazı.
Bir kez daha kedi sahiplerinden çok çok çok özür diliyorum. Bu duyguyu o devirde anlamadığım için kendime de çok hayıflanıyorum. İmkanı olan herkese de birer pet sahiplenmelerini öneriyorum. Hem kendi hayatınıza farklı bir renk, hem de onların hayatına bir kalite katmış olursunuz. Ve mutlu olursunuz...
 |
| KUCAĞIMDAKİ İLK FOTOĞRAFI |
 |
| BUGÜN ÇEKİLEN SON FOTOĞRAFI |