Malum
şu aralar Avrupa Futbol Şampiyonası oynanıyor. Ben de Futbol seven bir insan
olarak maçları takip ediyorum.
Milli
takımın başarısızlığından bahsetmeyeceğim burada. Daha çok, başaranların bunu
nasıl yaptıklarını konuşacağım.
Turnuvanın
başından beri gördüğüm bütün takımlar özellikle hem mental hem fizik olarak
buraya hazır gelmişler. Bir Ronaldosu, Messisi olmayan, yetenekleri kısıtlı
takımlar dahi sonuna kadar mücadele etmeye ve asla pes etmemeye
gelmişler.
Evet
işte bundan bahsetmek istiyorum yani MÜCADELE ETMEKTEN.
Bazı
insanlar sonuna kadar mücadele edip arzularını gerçekçekleştirmek için sonsuz
çaba harcarken, bazıları ya yarıda mücadeleyi bırakıyor ya da hiç mücadeleye
başlamıyor bile.
Soru
bir; mücadele etmek için gereken bu güç, bu şevk nereden geliyor? Irksal bir
kabiliyet ya da zaafiyet mi? Ya da aile ve eğitimin sonuçları mı? Ya da
DNA'mıza işlenmiş kodların bize hükmetmesi mi? Yoksa kader (!) mi?
Kişisel
fikrim bunların hepsinin bir miktar etkisi olduğu. Ancak aile ve büyüdüğümüz
ortamın buradaki oranı çok daha büyük olmalı.
Soru
iki; bu güç ve bu şevk sonradan elde edilebilen bir şey mi?
Bu
konuyla ilgili kişisel fikrim olumsuz. Bana kalırsa elde edilebilen bir yetenek
değil.
Psikolog
ya da buna benzer bir meslek grubuna üye değilim. Ancak birkaçıyla münasebetim
olmuştur. Çoğu zaman şu yüklem ile biten cümleler duyarsınız
"yapmalısın". Spor yapmalısın, kendine vakit ayırmalısın, ailenle
ilgilenmelisin, arkadaş edinmelisin vb. Sırf bu yüzden etrafta binlerce insan
gitmeyeceği halde spora yazılıyor. Çünkü spor yapmalılar.
Son
tahlilde vardığım sonuç ise; eğer sizi teşvik edecek bir ortamda
büyümediyseniz, DNA'nızda mücadele kromozomu yoksa rahat bir hayat için dua
etmeye başlayabilirsiniz.
Karşınızdaki
rakibinizin niyeti zihniyeti kötü de olsa daha çok isteyen daha çok mücadele
eden her zaman kazanır. Bu kafayla iyilik ancak filmlerde kazanır.
Ne
dersiniz, hedefe giden yolda mücadele etme gücünüz var mı?
